Marlene Dumas, David Whyte en transitie
De korte film The Image as Burden over Marlene Dumas
In één week zag ik The Image as Burden, de tentoonstelling van Marlene Dumas, en hoorde ik David Whyte, de filosoof en dichter waar ik al eerder over schreef. Beiden maakten diepe indruk. Beiden gebruiken kunst, de weg via het hart en de emotie om existentiele thema's te delen én draaglijk te maken.
Marlene Dumas heeft een onmiskenbare sterke stijl. Ze schildert explciet politieke, gewelddadige of sexuele thema's. Dat maakt haar werk confonterend, zeker wanneer ze beelden uit de actualiteit neemt waar je in eerste instantie liefst van wilt wegkijken. De gezichten van de geportretteerden maken onveranderlijk de meeste indruk. In de film 'the image as burden' vertelt ze over haar keuze voor actuele beelden. Door ze te schilderen eigent ze zich als het ware toe en wordt het lijden van het beeld, de foto, het lijden van de kijker.
Dit toe-eigenen van moeilijke of afschrikwekkende situaties, is wat David Whyte ook doet. Zijn hele werk gaat over het omgaan met verlies en met noodzakelijke transities of transformaties in het leven. Waar Marlene Dumas schildert, zet hij gedichten in om herkenning te bewerkstelligen. Via herkenning maakt hij identificatie mogelijk, doet hij recht aan én verzacht hij de (je?) toestand.
The time will come
when, with elation
you will greet yourself arriving
at your own door, in your own mirror
and each will smile at the other's welcome,
and say, sit here. Eat.
You will love again the stranger who was your self.
Give wine. Give bread. Give back your heart
to itself, to the stranger who has loved you
all your life, whom you ignored
for another, who knows you by heart.
Take down the love letters from the bookshelf,
the photographs, the desperate notes,
peel your own image from the mirror.
Sit. Feast on your life.
Love after lover, Derek Walcott
|
|
|
|
