---

Mustafa Stitou en een theorette over inspiratie

Een recensie van Tempel
 http://www.athenaeum.nl/recensies/mustafa-stitou-tempel

---

Zo ontstaat inspiratie. Door de Week van de Poëzie én het bericht van de sluiting van de boekhandels verlangde ik doelloos te scharrelen tussen boeken. In de boekwinkel werd ik overrompeld door mijn eigen lach bij lezing van een gedicht van Mustafa Stitou. Thuis blijft de bundel, Tempel, verrassen door het prachtige taalgebruik, de messcherpe observaties, de vervreemdende perspectiefwisselingen, het soms hilarische ´plot´ van een gedicht. Na lezing voel ik me zowel herkend, ontroerd als gevoed.

Zo ontstaat ook een theorette over hoe inspiratie gaat: van verlangen via verrassing naar een vonk en vuur, naar vervulling.  Naar verlangen naar meer. 

Lente

O plompe jongedame met quasi-
dromerige ogen en pronte uier,
toen u in de ban van de zon zojuist
de vreemdste sprongen maakte,

zo ontroerend door het dolle heen,
vertrapte u per ongeluk een
tureluurtje – snavel aan gruzelementen,
ingewanden op verenkleed,

het vogeltje heeft ‘t niet overleefd.
Maar ’t u wel, in een split second,
vergeven, het is dat u ’t weet.
Zoals u mij vergeeft, dame,

dat ik op u neerstrijk nu
om een klein kwartiertje van
uw bloed te drinken. Of zoals ikzelf vergeef
de schuw flirtende boerendochter

die net naar me uithaalde ineens
terwijl ik aan het zonnen was, half
meeluisterend vanaf mijn lievelingspaal
naar de hakkelende boerenzoon

die haar probeerde te vragen, samen
langs het water een wandeling te maken
maar steeds onherroepelijker in zijn
schaamte steken bleef.