Traditiegetrouw bezocht ik dit jaar de Dutch Design Week. Die volledig anders van opzetwas; de graduates expositie van de Design Academy waar ik normaliter voor kom was geannuleerd, alle evenementen uitgedund, horeca gesloten...

Met vriendin en journaliste Viveka van de Vliet, die altijd álles weet, bezochten we desalniettemin twee exposities. In het van Abbemuseum was Lidewij Edelkoort curator van The New Melancholy; een combinatie van werken van het van Abbemuseum en designstukken uit Edelkoort's eigen collectie, die gezamenlijk de huidige gemoedstoestand zoeken uit te drukken: het melancholieke, mogelijk verloren gevoel dat in de maatschappij waarneembaar is. Alhoewel deels een wat random verzameling van objecten, drukken ze in gezamenlijkheid inderdaad precies die nieuwe melancholieke, emotionele tijdgeest uit. En daarmee is de tentoonstelling merkwaardig troostrijk. 

In Kazerne exposeerden alsnog een aantal graduates. Toevallig en gelukkig bezochten we Kazerne ná het van Abbemuseum, zodat we alsnog opgepept de deur uit konden. De verzameling toonde en ademde élan voor verandering ten goede; met ontwerpen voor steden die in de perifierie aan hun eigen voedselvoorziening kunnen doen, bouwmateriaal gemaakt van afval, re- en upcycling van materiaal in mooie objecten zoals die van Floris Schoonderbeek... De expositie geeft een opwekkend doorkijkje naar wat er allemaal mogelijk is wanneer we echt ruimte zouden durven maken voor een verandering ten goede. Ik ben maar vast begonnen met het bestellen van Schoonderbeek's raintap.