‘De veiligheid van ons beschutte bestaan doet ons stiekem hunkeren naar rauwe wildheid’. Gezeten voor mijn pop up tentje op een warme woeste berghelling in Portugal, met een wandeling in wolvengebied voor de boeg, koffie in een 'Moka' op de gaspit, een las ik deze fijne 'longread' over ons verlangen naar wildernis en wat stadse of toevallige, woeste of herwilderde natuur zoal teweeg brengt. De lucht is vol van het gezoem van bijen en andere, lustig prikkende, insecten. Vannacht was zonder enig geluid behalve het keffen van de vossen en het oehoe van de uilen. Eerder deze week luisterden we vol ontzag naar een knetterende onweersstorm boven ons hoofd en beleefden een benauwd moment toen de bliksem niet al te ver weg insloeg. In Organitopia beschrijf ik hoe de vaak ontroerende, soms ontregelende schoonheid van de natuur aanzet tot allerlei bespiegelingen. En soms inzicht of verandering brengt. In dit artikel staan legio voorbeelden én deskundige invalshoeken over de zin en onzin van onze romantische verlangens en ervaringen. Met allerlei raakvlakken in de actualiteit; stadse wildernis, Oostvaardersplassen, films over de Wilde Stad, het verscjijnen van wolven en poema's op de Veluwe... hoe verhouden we ons ook alweer daartoe? Om ook mezelf weer even de maat te nemen, onderwijl tevreden uitziend over de heuvels. Met een kopje koffie.

Bijgaand de link naar het artikel in de Groene. Mocht je gevraagd worden om een abonnement op de Groene te nemen, dan kan ik dat van harte aanraden. Alle artikelen zijn geweldig. Echt waar.